Stosunki międzynarodowe są jedną z dziedzin stosunków społecznych,podkreślającą się na tle pozostałych szerszym zasięgiem przestrzennym, bardziej rozległym zakresem podmiotowym i przedmiotowym i pokaźniejszą złożonością determinant i mechanizmów urzeczywistniania celów, realizowanych poprzez poszczególne podmioty w środowisku policentrycznym.

Aktywność uczestników relacji międzynarodowych wykracza więc poza granice jednego państwa i jest oparte na interakcjach w zdecentralizowanej rzeczywistości, będącej przeciwieństwem środowiska we wnętrzupaństwowego.

Innymi słowy, stosunki międzynarodowe stanowią zewnętrzny wyraz dążeń członków społeczności żyjących we wnętrzu państw i są przejawem ich współdziałania, rywalizacji, a także walki w otoczeniu międzynarodowym1.

Uczestnikami stosunków międzynarodowych można określić podmioty zdolne do działań na arenie światowej, będące w stanie zmieniać lub utrwalać stany środowiska międzynarodowego.Za najważniejszych aktorów interakcji tego typu uznaje się z kolei państwa, co przesądza o niejednokrotnym utożsamianiu stosunków międzynarodowych ze stosunkami międzypaństwowymi.

Państwa lecz, choć pełnią rolę wiodącą wśród podmiotów relacji międzynarodowych, nie są jedynymi ich uczestnikami. Istotę prezentowanej monografii stanowiło zbadanie bilateralnych stosunków Polski z państwami andyjskimi.

Kwestią stanowczą i konieczną dla realizacji tematu stało się w związku z tym wyznaczenie granic terytorialnych badanego obszaru, co nie było zadaniemprostym z uwagi na wielość podejść do problemu podziału Latynoameryki.

Podstawę do dalszych rozważań stanowiło założenie, że Andy są jednym z sześciu subregionów, obok Meksyku, Ameryki Środkowej, Karaibów, La Platy oraz Brazylii, które można wskazać na obszarze Ameryki Łacińskiej i Karaibów, biorąc pod uwagę złożone kryterium oparte na odmienności uwarunkowań geograficznych, gospodarczych i politycznych8.

Przyjęcie takiego rozróżnienia, powtarzanego niejednokrotnie w literaturze, pozwoliło ograniczyć liczbę osiągalnych propozycji i przeanalizować jedynie te, które prezentowały kwestię zasięgu terytorialnego wymienionych sześciu regionów, odnosząc się poprzez to do zagadnienia granic subregionu andyjskiego.

Zaznaczyć należy, że główne źródło obecnych w opracowaniach różnic w poglądach na temat podziału Ameryki Łacińskiej stanowił fakt, że Andy objęły swym zasięgiem rozległy obszar, współtworząc terytoria kilku państw i mając w nich najróżniejszy udział w stosunku do innych krain geograficznych.

Góry te dzielą się w północnej części Latynoameryki na dwa łańcuchy – jedna z odnóg ma swój początek w Panamie, druga w zachodniej Wenezueli. Pasma Andów zbliżają się do siebie w środkowej Kolumbii i biegną niemal równolegle w kierunku południowym – przez terytoria Ekwadoru, Peru, Boliwii, Chile i tereny zachodniej Argentyny