(W131-E)

Materiał:
stop cynku i aluminium, a także drewno postarzane

Producent: Włochy

długość 38 cm
waga: 0,7 kg

To nie jest blaszana zabawka tylko realistyczna replika, której wagę poczujesz w rękach (waga i rozmiary wzorowane na oryginale).

wartość NIE mieści STOJAKA EKSPOZYCYJNEGO. STOJAK DO KUPIENIA OSOBNO.

Nasze repliki broni palnej wykonane są ze specjalnych stopów, co zapobiega przystosowanie ich do wystrzeliwania jakiejkolwiek amunicji (nasze repliki są pozbawione jakichkolwiek cech broni w rozumieniu ustawy o broni i amunicji). Nie jest to broń prawdziwa pozbawiona cech użytkowych w rozumieniu ustawy o broni i amunicji, gdzie cykl pozbawiania cech użytkowych jest szczególnie rygorystycznie regulowany prawem (specjalne zakłady rusznikarskie itp.). Nasze repliki nie stanowią broni albo jej przeróbek i jako repliki mogą być kupowane bez zezwoleń. Repliki broni palnej w naszym sklepie stanowią wyłącznie artykuły dekoracyjne.

Poniżej kilka interesujących danych:

\"Broń czarnoprochowa - wariant broni palnej w której wystrzelenie pocisku jest konsekwencją gwałtownego spalania czarnego prochu. Dziś taką broń w użyciu bojowym prawie zupełnie zastąpiła broń, w której spalane są różnego rodzaju prochy bezdymne, tzw. Nitro.

Bronią czarnoprochową są wszystkiego rodzaju działa i broń ręczna wyprodukowane do końca XIX wieku (a także ich późniejsze repliki), gdyż w tym wieku wynaleziono inne materiały miotające poza prochem czarnym, w głównej mierze pokaźnie efektywniejsze i nie budujejące dymu (prochy bezdymne). Broń czarnoprochowa była przede wszystkim ładowana odprzodowo, tj. Od strony lufy, osobno prochem i pociskiem, ewentualnie wieloma pociskami, rozmaitymi elementami uszczelniającymi takimi jak przybitki, flejtuchy. Istnieją też liczne przykłady broni czarnoprochowej odtylcowej, np. Niemiecki model 1842, tzw. Karabin Dreysego. W późnej broni czarnoprochowej używano amunicję scaloną, bocznego bądź centralnego zapłonu, w papierowych gilzach albo łuskach.

W działach i wczesnej ręcznej broni palnej, np. Rusznicach, samopałach, proch zapalał tlący się lont umieszczony w otworze w lufie w miejscu, gdzie znajdował się ładunek. Od XV wieku w broni ręcznej wykorzystywano zróżnicowane rodzaju mechanizmu odpalającego ładunek za pociągnięciem spustu - zamki: lontowy, kołowy, skałkowy, kapiszonowy, iglicowy (używany w broni na amunicję scaloną, przede wszystkim w 2. Połowie XIX wieku), występujące w licznych wariacjach. Większość egzemplarzy broni czarnoprochowej odprzodowej miała lufę gładką, ze względu na trudności technologiczne wykonania gwintu, a także najczęściej kłopotliwe ładowanie broni gwintowanej od przodu, kiedy pocisk trzeba było przepchnąć przez całą lufą, uważając by go nie odkształcić. Istniały jednak egzemplarze gwintowane, asygnowane szczególnie do polowania, dla strzelców wyborowych itp. W późniejszej broni odtylcowej lufę przeważnie gwintowano, w ten sposób istotnie rozszerzając jej celność. W broni ręcznej przeznaczonej do strzelania śrutem - niektórych strzelbach myśliwskich, garłaczach oraz w kartaczach, gwintu nigdy nie stosowano. Broń czarnoprochowa może być dedykowana do strzelania jednocześnie kulami, pociskami niekulistymi (tylko gwintowana), jak i śrutem\"1.

\"Zamek skałkowy to zamek ręcznej broni palnej odprzodowej, potocznie nazywanej flintą, od ang. Flint - krzemień, w którym zapalenie prochu na panewce następuje od iskier powstałych przy uderzeniu skałki (krzemienia) zamocowanej w szczękach kurka o krzesiwo (płytkę metalową) przymocowane z prawej strony broni. Po naciśnięciu spustu broni,kurek ze skałką opadał na krzesiwo. Iskry padały na panewkę z prochem zapalając go. Płomień z panewki przez otwór zapałowy z boku lufy dostawał się do komory powodujac zapłon ładunku prochowego. Zamek skałkowy wynaleziony został ok. 1570 roku, a rozpowszechnił się na początku XVII w, wypierając wcześniej wykorzystywane zamki lontowe i kołowe. Zastąpienie pirytu używanego w zamku kołowym krzemieniem pozwoliło na uproszczenie i potanienie konstrukcji, a przy tym spore uproszczenie obsługi broni. Zamek skałkowy stosowany był powszechnie od XVII do połowy XIX wieku (do końca broni odprzodowej), zastąpiono go przez zamek kapiszonowy, następnie poprzez broń odtylcową.

Zamek skałkowy rodzaju francuskiego - wynaleziony ok 1630 roku. Zmiany tego zamka skałkowego polegały na tym, że pokrywa panewki i krzesiwo stały się jedną częścią tworząc najpopularniejszy wariant zamka skałkowego na świecie. Prawie wszystkie muszkiety i karabiny z XVIII-XIX wieku były zaopatrzone w ten rodzaj zamka\"2.

1-Broń czarnoprochowa [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2008-09-6 12:41Z [dostęp: 2008-09-9 17:21Z]. Przystępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bro%C5%84_czarnoprochowa&oldid=13980739

2-Zamek skałkowy [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2007-08-19 07:23Z [dostęp: 2008-09-9 17:15Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zamek_ska%C5%82kowy&oldid=9113557