anamnezy

Jeśliby dla zapisanych w tej książce opowieści szukać jakiegoś skrótu, metafory można żeby powiedzieć, że są jak gest uniesienia dłoni, kiedy o chłodnym poranku stojąc na osnutym węglowym dymem i mgłą kolejowym peronie, żegna się tych, którzy odjeżdżają na zawsze, nie wiedząc z całą pewnością, czy żegna się ich, czy siebie.

Mgła zaciera kontury rzeczy, w oświetlonych oknach widać jakieś postacie, twarze sprzed lat - nierozpoznawalne już, jednak znajome; za chwilę znikną w ciemności, pozostanie pustka, której przecież nie sposób wypełnić słowem.

Wtedy szuka się jakiegoś zaklęcia, gestu, znaku, czegokolwiek, co mogłyby zatrzymać czas, ocalić go od zapomnienia, nawet tym znakiem mógł być tylko gest podniesienie rąk... Powyższy opis pochodzi od wydawcy.