Mitologiczny Ikar, syn Dedala, który wraz z ojcem wzbił się w powietrze, na skrzydłach zbudowanych z piór spojonych woskiem, stał się symbolem uporczywego dążenia do realizacji własnych celów wbrew naturalnemu porządkowi świata. I właśnie do tego motywu nawiązuje Maksymilian Bron w wierszu inicjującym niniejszy tom. Podmiot liryczny utworu „Tak naprawdę” rozmyśla o istocie ludzkiej egzystencji, sensie życia. Stara się dostrzec otaczającą rzeczywistość, zrozumieć pewne schematy. Zauważa, że ludzie za wszelką cenę starają osiągnąć wskazane cele, dążą do realizacji swych ambicji, niejednokrotnie nie zdając sobie sprawy z konsekwencji takiego poczynania. I właśnie w takim tonie utrzymana jest większość wierszy skategoryzowanych w niniejszym tomiku. Autor nawiązuje w nich do doświadczeń egzystencjalnych bliskich każdemu z nas. A motyw Ikara pojawia się jeszcze w kilku następnych lirykach, niosących jednocześnie wyjątkowo pokaźną wątpliwość – czy kiedy już osiągniemy wszystko, co sobie zaplanowaliśmy, będziemy naprawdę szczęśliwi?