Opowieść o ogniu i popiołach uczucia pomiędzy dwojgiem ludzi, którzy dla siebie przekraczają granice norm moralnych, choć jeszcze niedawno sami je sobie narzucili. Delia i Gaetano byli parą. Teraz już nie są razem i właśnie uczą się żyć osobno.
On wyprowadził się do wynajętej kawalerki, a ona została w ich mieszkaniu z synkami, Cosmo i Nico. Umówili się na kolację w restauracyjnym ogródku niedługo potem, jak doprowadzili do rozpadu swojej rodziny.
Delia i Gaetano są jeszcze młodzi, posiadają więcej aniżeli trzydzieści, lecz mniej aniżeli czterdzieści lat, są w wieku, w którym można jeszcze zacząć wszystko od nowa. Marzą o spokoju, ale pociąga ich to, co nowe i co dalekie, są impulsywni i pełni emocji.
Dlaczego im się nie udało? Jaki błąd popełnili? Tego nie wiedzą. Namiętność, która ich skonsolidujeła, i gniew, który naznaczył schyłek ich związku, są wciąż jeszcze niebezpiecznie blisko siebie. Wyrośli w epoce, w której wydawało się, iż wszystko zostało już powiedziane.
Rozmawiają ze sobą, ale używają przy tym słów, którymi nie są w stanie wyrazić swej samotności, bo wydobyli je z mętnych wód analfabetyzmu emocjonalnego. Tylko chwilami docierają do samego jądra bolesnych wspomnień.
I wtedy na spokojnej scenie restauracyjnego ogródka rozgrywa się odwieczny dramat miłości i jej braku. Powieść została przeniesiona na ekran przez Sergio Castellitto w 2015 roku. Arcydzieło o niszczeniu tego, co nadzwyczajne.
Corriere della Sera Portret prostej, bezlitosnej ordynarności. Il Messaggero
Ta strona używa plików cookies. Czytaj więcej »