Twórczość filozoficzna Aleksandra Ochockiego nie olśniewa, jeśli oceniać ją li tylko po ilości monografii i artykułów, ale pod względem oryginalności i rozmachu myślowego niedużo osiągnięć polskiej filozofii przełomu XX i XXI stulecia – tak sądzimy – może się z nią równać.

Wizję filozofii uprawianej przez Ochockiego można naszkicować, poczynając od ukazanego przezeń rozszczepienia filozoficznej tradycji u samego zarania na dwie znaczące linie rozwojowe, sygnowane imionami Platona i Arystotelesa.

Formy, jakie każda z tych linii przybierała w historii idei, ich rozchodzenie się i dialektyczne interferencje są przedmiotem szczególnego namysłu naszego autora przy okazji takich kryzysów dziejowych jak pierwotna akumulacja kapitału, rewolucje francuska, amerykańska i bolszewicka oraz w analizach dzieł Machiavellego, Hegla, Marksa czy Lenina.

Linia Platona to – wbrew podręcznikowej wizji filozofa idealisty zanurzonego głową w niebie idei – linia „filozofa-króla”, który aktywnie przekształca otaczającą go rzeczywistość na modłę swoich wyobrażeń, lecz degeneruje się w procesie dziejowym do postaci populistycznego krwawego dyktatora.

Linia Arystotelesa to linia filozofii „naukowej”, której rozwój prowadzi filozofa do statusu „eksperta”, „konsultanta”, degenerującego się jednak w roli przebywającego w eterze abstrakcji „profesora na posadzie”.

Jacek Migasiński, Jakub Nikodem Wszystkie teksty tego tomu są na odpowiednim poziomie akademickim, w nadzwyczajnej większości prawidłowe albo szczególnie dobre jednocześnie od strony merytorycznej, jak i warsztatowej. Wydaje się, że ta książka, pomyślana jako swego rodzaju trybut wobec Profesora Aleksandra Ochockiego, składany przez grono ludzi zawdzięczających mu jakiś typ inspiracji w działalności profesjonalnej, sprawiłaby mu radość, a bez wątpienia sprawi przyjemność wszystkim, którzy go znali i cenili.

Z recenzji prof. Dr. Hab. Kazimierza Ślęczki